ReizenVluchtelingen en migratie

Vluchtelingen op Lesbos: een ‘walk from hell’

Geschreven door:

Leestijd: 2 minuten

Al twee dagen staan we om 5 uur op, en staan we met 2 trouwe vrijwilligers (de kunstenaar Eric en zijn vrouw Philippa) bij het krieken van de dag op het Noordstrand van Lesbos. Daar vangen we de eerste boot op die daar vanuit Turkije arriveert (niet écht de eerste, want de boten komen 24/7 aan). Het zijn goedkope rubberboten die zonder uitzondering veel te vol zitten. Zeker met de stevige noordooster van de afgelopen dagen is het een zware overtocht. De boot die gisteren aankwam stond vol water, had alle tassen overboord gegooid en er was zelfs een man overboord gesprongen om zo zijn zwangere kersverse echtgenote (en de anderen) te redden. Vandaag dreigde de boot op de rotsen te stranden en was ik ervan overtuigd dat ik te water moest. En na zo’n stranding volgt dan nog een wandeltocht van 70 kilometer bij 30+° Celcius. Maar of dat nou het ergste is…

Vandaag liepen we het eerste stuk van die wandeling. Vijfentwintig kilometer van Eftalou naar Kalloni. Wij weten wat er gaat komen (een stevige wandeling, hitte, steil klimmen en dalen) en zijn met wandelschoenen, goede backpacks en voldoende water goed voorbereid. Toch kunnen we na één dag al met zekerheid zeggen dat de tocht zwaar is. En als het voor ons al zo zwaar is, hoe moet het dan voor de vluchtelingen zijn? Zij lopen op kletsnatte schoenen, slippers, sandalen en soms zelfs blootsvoets. Er zijn kinderen bij en oorlogsgewonden. Ze hebben niet meer water bij zich dan het halve liter flesje dat ze op het Noordstrand kregen. Ze hervullen het bij bronnetjes en kraantjes onderweg – lang niet altijd fris. Op vrijdag waren het in totaal meer dan 1400 mensen, hoeveel het er vandaag (op zaterdag) waren weten we niet.

En toch zijn ze vol goede moed. De overtocht is lang niet zo gevaarlijk als de situatie die ze achterlaten. Ik liep een tijdje op met Mohammed uit Damascus. Hij leerde me een paar woordjes Arabisch en met zijn even grote Engelse woordenschat legde hij me uit dat de situatie daar “very very black” is. Zijn schietende handen spreken boekdelen. Even later gebaren zijn handen dat de stad plat ligt en noemt hij het Arabische woord voor dood erbij. Anderen vertellen dat ze uit IS-gebied komen, vallen stil als je vraagt hoe het was of leggen met onverholen sarcasme uit dat hun stad beroemd is vanwege de scud-lanceringen. Allemaal hebben ze dezelfde blik in hun ogen: angst!

En inmiddels is het me wel duidelijk: mij mag die overtocht van Turkije naar Lesbos doodeng lijken, en ik mag de wandeling over Lesbos misschien wel zwaar vinden: in vergelijking met de situatie waar zij uit komen, stelt het niets voor.

Dat neemt overigens niet weg dat het raar is dat het zo moet in Europa en dat ik vind dat je mensen die al zoveel hebben meegemaakt niet ook nog eens een lange wandeldriedaagse onder slechte omstandigheden mag aandoen. Na hun vlucht uit de hel hoeft niet ook nog eens een helletocht te volgen. En eerlijk gezegd: dat is ook nergens voor nodig. Maar daarover later meer…


De namen van vluchtelingen in dit artikel zijn gewijzigd.

Bovenstaande afbeeldingen zijn videostills, gefotografeerd vanaf het camerascherm. (c) Linda Zwart, alle rechten voorbehouden.


In verband met een technische storing is dit blogbericht met een dag vertraging geplaatst.