Ruim anderhalve dag had ik een vlag over mijn profielfoto. Ik! Ik die altijd zo sceptisch reageert op het moment dat iemand zo’n vlag op zijn profielfoto plakt. Ik! Ik die normaal luidkeels protesteert als de massa zich weer eens – haast onnadenkend – solidair betoont met iets dat nauwelijks hun pakkie-an is. Toch deed ik het, en ik ben er blij om!
Ruim anderhalve dag had ik een vlag op mijn profielfoto. Daarna vond ik het wel weer genoeg. Dat duurde trouwens langer dan gepland. Ik wilde het namelijk maar een enkele dag doen, maar dat liep dus uit de hand.
3 maal gedeeld
In die anderhalve dag kreeg ik 44 likes (never had so many likes on my profile pic in this little time), werd mijn foto 3 maal gedeeld (gek, wie deelt er nu een profielfoto?) en ontving ik ettelijke verontwaardigde reacties.
Verontwaardigde reacties
Dat laatste was in elk geval niet zo gek. Want waar heel Europa (en de rest van de Westerse wereld) de Franse vlag op zijn foto had geplakt, plakte ik er de Nigeriaanse op. Dat was wel iets meer moeite. De Franse vlag kon je namelijk in één enkele klik van Facebook krijgen. Voor de Nigeriaanse vlag moest eerst een vlag gezocht worden, toen met een app gespeeld en uiteindelijk gewoon ouderwets geüpload.
2000 vergeten doden
Maar ik deed het graag. Niet zozeer omdat ik de gebeurtenissen in Frankrijk niet erg vond. Wel omdat mij tegelijkertijd een drama ter ore kwam waarvan ik het schandelijk vond dat ik, en met mij bijna de hele Westerse wereld, eraan voorbij was geleefd.
Op 3 januari 2015 vermoordde terreurgroep Boko Haram namelijk 2000 mensen. 2000! In één keer! Dat is ruim 15 keer meer dan er in Parijs zijn overleden tijdens de aanslagen van 15 november. 2000 mensen! En ik had het dus volledig gemist, of was het misschien alweer vergeten.
Met mijn hoofd in Baga
En terwijl de hele Westerse wereld met zijn hoofd bij de mensen in Parijs was, was ik dus ineens met mijn hoofd bij die arme Nigerianen, die er ook niet om hadden gevraagd afgeslacht te worden. En terwijl de beelden en verhalen uit de Parijse Bataclan over het internet buitelden, probeerde ik mij af te vragen hoe dat in het Nigeriaanse Baga gegaan was. Ik kon me er geen voorstelling van maken. 2000 mensen dood in een aanval is ook ontzettend veel.
“I want a Nigerian flag”
En zo kwam het dat ik tegen de zangeres Elleni Kempson (die me wees op het Nigeriaanse verhaal) riep: “I want a Nigerian flag”. En instantly vergat ik mijn bezwaren tegen dat hele Facebook-vlaggenvertoon.
Sterker nog: toen het af was, vond ik het eigenlijk wel mooi: mijn hoofd tussen twee groene banen, met in de rechter onderhoek een rouwtekst.
Verbinding in plaats van protest
En toen het eenmaal online stond, begon ik het nog meer te waarderen: mijn Nigeriaanse groen-wit-groen tussen al dat Franse blauw-wit-rood. Plotseling was het geen protest meer tegen de bijna onnadenkende massaliteit van een enkele klik (dat was het voorheen altijd, als ik mijn foto niet veranderde). Het werd juist een aanvulling: Parijs als onverbrekelijk onderdeel van al het vreselijke dat er in de wereld gebeurt.
Elke moord een drama
Want dat is het: elke moord is erg, en elke massamoord een drama. Daarbij maken de aantallen niet uit en de plaats evenmin. Het is gewoon erg. Lang dachten we dat dit soort drama’s aan Europa voorbij zouden blijven gaan. Dat zou mooi zijn geweest. Maar helaas, Europa deelt evenzeer in het kwaad in de wereld als Nigeria, Jordanië of Syrië.
Verbondenheid in rouw
Of we daar blij mee moeten zijn… ach… in elk geval wacht – als ik het nieuws zo volg – de Facebook vlag-liefhebbers een belangrijke toekomst. En ik? Als ik het weer op mijn heupen krijg maak ik misschien nog eens zo’n alternatieve vlag. Niet uit protest tegen de massaliteit, maar om onze wereldwijde verbondenheid in rouw te benadrukken.
En dat is onder de omstandigheden misschien wel het mooiste dat we kunnen doen: samen rouwen, wereldwijd.